- monoloog tegen de dood

Waar kom je vandaan, 
dat is de eerste vraag die bij me opkomt.
Zomaar opeens was je er, 
zonder te vragen of je welkom was,
zomaar, in een vloek en een zucht...
Niets zag ik aankomen en opeens, out of the blue,
daar was jij ....en waarvandaan?
En wat geeft jou het recht om zomaar alles anders te maken,
voorgoed anders....
Ik hoor je al zeggen dat dit weer zo’n mensenvraag is
waar geen antwoord op is.
Zo’n dooddoener waar jij patent op hebt.

Ga je ooit nog weg, nog een vraag.
Ik probeer je weg te kijken,
ik probeer je te ontlopen, 
doe mijn uiterste best om je te ontkennen,
maar....
Eigenlijk weet ik diep van binnen het antwoord wel.
Jij komt nooit om weer weg te gaan,
jij blijft, ook als ik je liever zie gaan dan komen.
Zo ben je nu deel van mij, of ik wil of niet.
Zo spreek ik nu met jou, tegen beter weten in.
Zo bestorm ik jou met vragen,
met de moed der wanhoop.
En jij zwijgt. 
Waarom zou ik je nog wat vragen?

Toch kan ik niet terugzwijgen.
Daarom een paar laatste vragen tot slot.
Heb jij het ook zo koud?
Sinds jij in de buurt bent heb ik het koud.
Zelfs met m’n gezicht en lijf in de zon,
kou in m’n botten, kou in m’n ziel....
Godzijdank is er één ding dat dwars door jouw kou heenbreekt.
Weet je wat?

Eigenlijk heb ik er niet goed woorden voor,
het is zacht, het is warm,
het is alsof iemand een mantel om je heen legt...
Dat helpt tegen jouw kou.
Soms is die mantel geweven van woord,
soms van ogen die me aankijken zonder woorden
of een hand in de mijne,
een kaart een brief....
Zoveel mantels van zachtheid en warmte...

Het klinkt misschien gek,
maar ik hoop voor jou dat jij dat ooit ook meemaakt-
die mantel der liefde...
Want weet je, D,
als ik die voel zijn er geen vragen meer,
zelfs niet, D. , aan jou...