Mensen gaan en mensen komen

Aan elk leven komt een eind.

Wat wel blijft, dat zijn de dromen-

die houden ons overeind.

Dromen gaan en dromen komen.

Steeds verschuift de horizon.

Blauw blijkt grijs, dichtbij gekomen,

wat recht leek, is soms toch krom.

Leven dat is: steeds op weg gaan,

wég van alles dat beklemt,

wég van levend langzaam doodgaan-

op weg zijn, tot je er bent.

Dit is waarschijnlijk het eerste lied dat ik schreef  voor Oosterland, ergens in 1986. De eerste regel is goedmoedig plagend veelvuldig tegen me gebruikt, maar dankzij alle vrijheid, ruimte en aanmoediging die ik kreeg ben ik blijven schrijven, schrappen, weglaten, tot het mooiste overblijft…